«Έφυγε» από τη ζωή ο Ντίνος Μιχαηλίδης!

Φτωχότερος είναι από σήμερα ο κυπριακός αθλητισμός. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ο πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΚΟΕ), Ντίνος Μιχαηλίδης, ο οποίος το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν λόγω προβλημάτων υγείας.

Αθλητής με πολλές επιτυχίες, προπονητής με πολλές περγαμηνές, αγαπητός στους μαθητές του ως εκπαιδευτικός γυμναστής, στέλεχος του αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα, μέχρι προσφάτως πρόεδρος της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΚΟΕ). Προσέφερε τα μέγιστα σε όλους τους τομείς.

O Ντίνος Μιχαηλίδης κατέθεσε πρόσφατα τη μαρτυρία του στον γιατρό δρ Κώστα Σχίζα και τον δρ Χρύσανθο Χρυσάνθου, μέλη της Επιτροπής για τη σύσταση Μουσείου Γ.Σ.Π. Αναπολώντας τα παλιά, αφηγήθηκε για τα πρώτα του βήματα στον κλασικό αθλητισμό και πώς τον κέρδισε ο στίβος, αντί το ποδόσφαιρο:

«Στο δημοτικό σχολείο δεν θυμάμαι να συμμετείχα σε αγώνες, αλλά μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο στις αλάνες. Κατά τη φοίτησή μου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, γίνονταν ενδοσχολικοί αθλητικοί αγώνες στον προμαχώνα κάτω από τα τείχη της Λευκωσίας. Συμμετείχα και με εντόπισε ο γυμναστής μας, Ανδρέας Χατζηβασιλείου. Έκρινε ότι είχα προοπτικές ως δρομέας και με ώθησε στον στίβο. Αν καμιά φορά με έβλεπε να παίζω ποδόσφαιρο στην αυλή του σχολείου με τους συμμαθητές μου, ερχόταν και μου έβαζε τις φωνές».

Μόνο με την καλαθόσφαιρα τού επέτρεπε να ασχολείται, ως παίκτης της ομάδας του σχολείου, αργότερα του Συνδέσμου Αποφοίτων Παγκυπρίου Γυμνασίου (ΣΑΠΓ) και μετέπειτα του ΑΠΟΕΛ. Από τα μαθητικά του χρόνια ο Ντίνος Μιχαηλίδης εντάχθηκε στις τάξεις του Γυμναστικού Συλλόγου «Τα Παγκύπρια» (Γ.Σ.Π.), του οποίου προπονητής τότε ήταν ο Ανδρέας Χατζηβασιλείου.

Δεν είχε κανένα παράπονο, βεβαίως, ο Ντίνος Μιχαηλίδης που ασχολήθηκε με τον στίβο, αν και θα μπορούσε να διαπρέψει και στο ποδόσφαιρο. Αντιθέτως, λάτρεψε τον κλασικό αθλητισμό. Ο ίδιος θυμήθηκε με νοσταλγία τις πρώτες του επιτυχίες στους Πανελληνίους Μαθητικούς Αγώνες στη Χαλκίδα το 1959. Μόλις τότε απέκτησε την ελευθερία της η Κύπρος, μετά από πολλές θυσίες και αγώνες.

Ο Ντίνος Μιχαηλίδης συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959 με τη διανομή φυλλαδίων της ΕΟΚΑ. Ήταν παρών και στην περίφημη μάχη της Σεβερείου Βιβλιοθήκης στις 26 Ιανουαρίου 1956, όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες επιχείρησαν να καταστείλουν βίαια την εξέγερση των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου.

Μετά από την ανεξαρτησία ο Ντίνος Μιχαηλίδης πήγε για σπουδές στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής στην Αθήνα, όπου έγινε μέλος του «Πανελληνίου» Γυμναστικού Συλλόγου. Το 1964 έγινε ο πρώτος Κύπριος αθλητής μετά από την ανεξαρτησία που επιλέγηκε για την εθνική ομάδα στίβου της Ελλάδας. Σημειώνεται ότι του απονεμήθηκε αθλητική υποτροφία το 1967 και πήγε στις ΗΠΑ, όπου φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν. Οι επιτυχίες του ως αθλητή ήταν εντυπωσιακές, έχοντας ως προπονητή τον Βασίλη Σακελλαράκη. Μεταξύ άλλων ανέβηκε στο βάθρο των νικητών σε διοργανώσεις Βαλκανικών Αγώνων, κερδίζοντας αργυρό και χάλκινο μετάλλιο μπροστά σε κατάμεστες από φιλάθλους κερκίδες.

Αναγκάστηκε όμως να φύγει εσπευσμένα από την Ελλάδα το 1969, όπως αφηγήθηκε ο ίδιος: «Μας κάλεσαν σε συγκέντρωση, όλους τους αθλητές όλων των αθλημάτων, στο κτήριο, όπου σήμερα στεγάζεται ο ΟΠΑΠ στην Αθήνα. Εκεί ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης, που είχε διοριστεί γενικός γραμματέας Αθλητισμού, μας ανακοίνωσε ότι ανέμενε να υπακούμε στις υποδείξεις της εθνικής κυβερνήσεως, δηλαδή της χούντας. Με ξένισε αυτό το πράγμα. Ζήτησα να πάρω τον λόγο και είπα ότι “μα, εμάς δουλειά μας είναι να τρέχουμε και όχι οτιδήποτε άλλο”. “Εμείς πληρώνουμε και θα κάνετε ό,τι σας λέμε. Αν δε σ’ αρέσει, κ*κύπριε, να η πόρτα!”, μου είπε ο Ασλανίδης. Σηκώθηκα και φτάνοντας στην πόρτα, κοίταξα πίσω μου. Νόμιζα ότι θα με ακολουθούσαν κι άλλοι, τουλάχιστον οι Κύπριοι αθλητές. Κανένας. Το βράδυ κτύπησε το τηλέφωνο που είχαμε στο διαμέρισμα όπου διαμέναμε. Ήταν ο Κώστας Παπαναστασίου, ο πρόεδρος του “Πανελληνίου”. “Μα, τι πήγες κι έκανες; Μάζεψέ τα γρήγορα και θα περάσω να σε πάρω”. “Μα πού θα πάμε;”, τον ρώτησα. “Φεύγεις για Κύπρο με το πρώτο πλοίο απόψε, γιατί αν μείνεις εδώ, ποιος ξέρει τι θα σου κάνουν…”, μου είπε ο Παπαναστασίου. Κι έτσι με γλίτωσε. Τα επόμενα χρόνια δεν μπορούσα να πάω στην Ελλάδα, αφού ήμουν κάτι σαν persona non grata».

Με την επιστροφή του στην Κύπρο το 1969, ο Ντίνος Μιχαηλίδης διορίστηκε ως εκπαιδευτικός γυμναστής αρχικά στο σχολείο Αγίου Αμβροσίου και στη συνέχεια, κατά σειρά, στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, στο Γυμνάσιο Κύκκου (Αρρένων) και στο Γυμνάσιο Στροβόλου. Όλοι οι μαθητές του τον θυμούνται με αγάπη, γιατί ήταν δοτικός και ευπροσήγορος, είχε την προσέγγιση παιδαγωγού και εμφυσούσε στους μαθητές του την αγάπη για τον αθλητισμό.

«Τότε τα σχολεία ήταν πραγματικά φυτώρια για εκκολαπτόμενους αθλητές», τόνιζε ο ίδιος. Μέσα από τα σχολεία, αλλά και ως προπονητής του Γ.Σ.Π. ανέδειξε πληθώρα ταλέντων. Ανέφερε τα ονόματα μόνο ορισμένων από τους πολλούς: Αντώνης Γεωργαλλίδης, Βασίλης Χειμωνής, Σπύρος Σπύρου, Δώρα Κυριάκου, Μάριος Κασσιανίδης, Νίκος Μεγάλεμος, Έφη Μούζουρου, Μελίνα Μενελάου, Ελένη Νικοδήμου, Πέτρος Νικοδήμου, Γιώργος Κυριάκου, Ευθύμιος Λοϊζής, Ανδρέας Ευθυμίου, δηλαδή όλη εκείνη η γενιά παλαιότερων και νεότερων δρομέων, που διέπρεψαν. «Υπήρξε εποχή που η μισή εθνική Ελλάδας ήταν αθλητές μου και που τα μέλη των εθνικών ομάδων σκυταλοδρομίας της Ελλάδας ήταν όλοι Κύπριοι», σημείωνε ο Ντίνος Μιχαηλίδης. Ήταν ομάδες που δαφνοστεφανώνονταν, αφού διακρίνονταν σε διεθνείς αγώνες. Υπήρξε προπονητής και της ομάδας στίβου της Κύπρου, αλλά και της εθνικής Ελλάδας ο Ντίνος Μιχαηλίδης. Μάλιστα, αναδείχθηκε κορυφαίος προπονητής στην Ελλάδα το 1971-1972.

Με χρυσά γράμματα γράφτηκε στο χρονικό της προσφοράς του Ντίνου Μιχαηλίδη και η θητεία του ως γυμναστή (σε κάποιες σεζόν και ως προπονητή) της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΑΠΟΕΛ, αλλά και της Εθνικής Κύπρου (1970-1985 και 1996-1997).

Στον Ντίνο Μιχαηλίδη, που διετέλεσε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Γ.Σ.Π., είχε ανατεθεί η διεύθυνση του Μακαρείου σταδίου, όταν αυτό βρισκόταν προς το τέλος της ανέγερσής του και άρχισε τη λειτουργία του το 1978-1979. Αφού επιτεύχθηκε αυτό, επέστρεψε στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα και αφυπηρέτησε από τη θέση του λυκειάρχη, αλλά θα συνέχιζε να υπηρετεί τον κυπριακό αθλητισμό και από άλλα πόστα.

*Τη μαρτυρία του Ντίνου Μιχαηλίδη κατέγραψε ο δρ Χρύσανθος Χρυσάνθου.

Ολόψυχη προσφορά από κάθε πόστο

Τεράστιο ξεχωριστό κεφάλαιο στην προσφορά του Ντίνου Μιχαηλίδη στον κυπριακό αθλητισμό αποτελεί το κάθε πόστο από το οποίο υπηρέτησε. Διετέλεσε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής της ΤΕΣΚ, αργότερα μέλος του δ.σ. της ΚΟΕΑΣ, πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής Διαιτησίας Καλαθόσφαιρας, μέλος του δ.σ. του ΑΠΟΕΛ (γενικός έφορος το 1974-1975), γ.γ. του Συνδέσμου

Προπονητών Στίβου, μέλος του δ.σ. του ΚΟΑ, υπεύθυνος του Εθνικού Σχεδίου Υποστήριξης Αναπτυξιακού Αθλητισμού (ΕΣΥΑΑ, 1998-2012), αντιπρόεδρος των Ειδικών Ολυμπιακών Αγώνων, κοσμήτορας της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας Κύπρου (1985-1996), διευθυντής της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής (1985-1996) και πρόεδρος της ΚΟΕ (2016-2020).

Με την εκλογή του στην προεδρία της ΚΟΕ το 2016, παραλαμβάνοντας επάξια σκυτάλη από τον Ουράνιο Ιωαννίδη, ο Ντίνος Μιχαηλίδης εργάστηκε μεθοδικά και με προγραμματισμό για την περαιτέρω ανάπτυξη της ΚΟΕ και ευρύτερα του κυπριακού αθλητισμού. Έδωσε έμφαση στο τρίπτυχο: α) σύσταση Κυπριακής Ολυμπιακής Βιβλιοθήκης, β) παροχή επιστημονικής στήριξης σε αθλητές και προπονητές μέσω εξειδικευμένου κέντρου, γ) διάδοση της ολυμπιακής παιδείας.

Ο πρώτος στόχος υλοποιήθηκε, οι άλλοι δύο δρομολογήθηκαν κατά ουσιαστικό τρόπο επί θητείας Ντίνου Μιχαηλίδη, ωστόσο, μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της ΚΟΕ, η κατάσταση παραμένει στάσιμη. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί το γεγονός ότι ο Ντίνος Μιχαηλίδης χαίρει τεράστιας εκτίμησης και στο εξωτερικό, με τη συμμετοχή του σε διάφορους διεθνείς αθλητικούς φορείς, όπως μέλος της Τεχνικής Επιτροπής των Εθνικών Ολυμπιακών Επιτροπών (1989-1996), μέλος της Τεχνικής Επιτροπής των Μεσογειακών Αγώνων (1987-2022) κ.ά.

ΠΗΓΗ : goal.com.cy