H εθνική έχει μπροστά της μια ακόμα ευκαιρία, την τελευταία, απέναντι στην Τσεχία. Που μέχρι τώρα, έχει αποδώσει καλύτερο, πιο συμπαγές και πιο αποτελεσματικό μπάσκετ από την Ελλάδα με σαφώς καλύτερη χημεία και συνοχή και με μεγαλύτερη διάρκεια υψηλών στάνταρ απόδοσης στα ως τώρα παιχνίδια της. Έχει χάσει, άλλωστε, μόνο από τις ΗΠΑ.
Μια ομάδα με σταθερό κορμό εδώ και χρόνια, που της λείπει ο καλύτερος ψηλός της (Βέσελι), αλλά διαθέτει τον ίδιο προπονητή, ξεκάθαρο ηγέτη (Σατοράνσκι) και πλάι σε αυτόν 4-5 παίκτες με αρκετά μεγάλη ποιότητα και κυρίως χημεία μεταξύ τους, αφού με εξαίρεση τον Μπάλβιν που σε αυτό το τουρνουά είναι ο πιο σημαντικός ψηλός τους, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι συνεργάζονται καθημερινά και σε συλλογικό επίπεδο, ως παίκτες της Νίμπουργκ.
Πριν αναλύσουμε την Τσεχία και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να αυξήσει τις πιθανότητές της για μια νίκη με +12 διαφορά, λίγα λόγια για την αναμέτρηση με την Αμερική.
Φόβος, παθητικότητα, ούτε καν… διασκέδαση
Το αποτέλεσμα απέναντι στο συγκρότημα του Γκρεγκ Πόποβιτς, προσωπικά δεν με ενοχλεί. Στην τελική, αν εξαιρέσουμε τον Γιάννη, όλοι οι παίκτες τους, κι ας μην είναι στη πρώτη γραμμή των Super Stars του ΝΒΑ, είναι καλύτεροι από τους δικούς μας σε τεχνικό επίπεδο και πολύ καλύτεροι σε αθλητικές ικανότητες.
Αυτό που με ενόχλησε, απέναντι στο συγκεκριμένο ρόστερ των ΗΠΑ είναι ο υπερβολικός μπασκετικός σεβασμός στα όρια του φόβου. Δεν πήγαμε να τους παίξουμε στα ίσια, να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να χάσουμε με το καλύτερο μπάσκετ που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε.
Ξεπατικώσαμε την τακτική της Τουρκίας χρησιμοποιώντας στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα σύνθετες άμυνες χώρου, προφανώς, επειδή στο μεταξύ τους παιχνίδι ουσιαστικά τους… κέρδισαν και “αυτοκτόνησαν” με τις 4 διαδοχικές χαμένες βολές και το φάουλ στον Τέιτουμ.
Μια παθητική ουσιαστικά ζώνη, η οποία άφηνε κιόλας τα σουτ από τις γωνίες κάθε φορά που οι Αμερικανοί έκαναν ένα καλό σκριν χαμηλά για να εξουδετερώσουν τον πίσω παίκτη στη ζώνη της Ελλάδας που βρισκόταν από αυτή τη πλευρά.
Ίσως ο Σκουρτόπουλος και οι συνεργάτες του θεώρησαν πως για να βγει ο αγώνας απέναντι στις ΗΠΑ με κύρια αμυντική στρατηγική το μαν του μαν θα χρειαζόταν πολύ κλειστό ροτέσιον με χαμηλά σχήματα και χωρίς τους Μπουρούση και Παπαγιάννη (τους σημάδευαν όσο έπαιζαν είναι η αλήθεια) στην εξίσωση, κάτι που δεν το επέλεξαν γιατί ήθελαν η ομάδα να εξοικονομήσει ενέργεια, ενόψει του πολύ απαιτητικού στόχου του +12 με την Τσεχία, λιγότερο από 48 ώρες μετά.
Να το δεχτώ. Πάλι, όμως, δείχνει αδυναμία αυτή η προσέγγιση και πως ουσιαστικά δεν είμαστε καλά προετοιμασμένοι, ούτε σε πνευματικό επίπεδο, ούτε σε τακτικό. Αυτός ο υπερβολικός σεβασμός με την άμυνα που επιλέξαμε και στη διάρκεια που την χρησιμοποιήσαμε, μετατράπηκε ΞΕΚΑΘΑΡΑ σε φόβο στην επίθεση.
Σχεδόν όλοι λένε πως δεν βάλαμε κάποια σουτ από μακριά, δεν εκμεταλλευτήκαμε τις πάσες του Αντετοκούνμπο όταν συστηματικά η άμυνα έκλεινε πάνω του και πως αν είχαμε βάλει κάποια από αυτά τα σουτ, πιθανώς θα μέναμε στη διεκδίκηση της νίκης για περισσότερο χρονικό διάστημα.
Επί της ουσίας, διαφωνώ, δεν ισχύει! Η Ελλάδα έχασε ελεύθερα σουτ, αλλά όχι περισσότερα και με καλύτερες προϋποθέσεις από αυτά που έχασαν οι Αμερικανοί. Είχαμε 7/27 και έβαλαν μόλις 7/30. Δηλαδή, ευστοχήσαμε στον ίδιο αριθμό τριπόντων ενώ σουτάραμε τρία λιγότερα!
Αφού σημειώσω πως τις δύο – τρεις καλύτερες άμυνες που βγάλαμε στα ίσια στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν σε κατάσταση μαν του μαν ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ να μείνουμε μπροστά από τα σκριν, τους χαλάσαμε τις αποστάσεις και είχαμε καλύτερες προϋποθέσεις και για το αμυντικό ριμπάουντ (κάτι που δεν συνεχίσαμε και αποφασίσαμε να διαχειριστούμε το ματς παθητικά και με… μπασκετικό κλεφτοπόλεμο σε όλο το υπόλοιπο διάστημα) θα καταθέσω την άποψη πως ο κυριότερος λόγος της λυπηρής συγκομιδής των 53 πόντων, ΔΕΝ ήταν τα άστοχα τρίποντα, αλλά η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΑΠΕΙΛΗΣ κοντά στο καλάθι, η ανυπαρξία δημιουργίας ρηγμάτων και ο συνδυασμός φόβου – έλλειψης συνεργασιών που δείξαμε στην επίθεση μετά τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης.
Είχαμε το κάκιστο 35.9% στο δίποντο με μόλις 14 εύστοχα και το πιο εντυπωσιακό και ενδεικτικό στοιχείο της αδυναμίας μας να δημιουργήσουμε συνεργασίες και να απειλήσουμε, για να τους χαλάσουμε την ισορροπία και τις αποστάσεις στην άμυνα, ήταν οι ΜΟΛΙΣ δέκα κερδισμένες βολές! Που τις χάσαμε κιόλας.
Δύο ζευγάρια ο Πρίντεζης, από ένα Γιάννης και Θανάσης, ένα ζευγάρι ο Καλάθης κι αυτό ήταν, τέλος!
Παθητικά στην άμυνα, παθητικά και πάλι ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΑΤΙΚΑ στην επίθεση. Με λίγα λόγια δεν διασκεδάσαμε τον αγώνα απέναντι σε μια εξαιρετικά ομαδική και συνειδητοποιημένη, αλλά γήινη Αμερική. Κι αυτό είναι που ενοχλεί, γιατί η προσέγγιση δείχνει μια ομάδα που ανεξάρτητα με τα λόγια, στη πράξη, δεν πολυπιστεύει στις δυνατότητές της και με τέτοια πνευματική κατάσταση, μοιραία είναι και πιο δύσκολο να μπουν τα σουτ.
Τα 6 προαπαιτούμενα για το +12
Πάμε να πούμε λίγα και σημαντικά πράγματα για το πως πρέπει η εθνική ομάδα να διαχειριστεί την ύστατη ευκαιρία της στο τουρνουά για πρόκριση στους προημιτελικούς, απέναντι στη Τσεχία.
Την ομάδα που επειδή διέλυσε τη Βραζιλία, μας χάρισε μια ακόμα ευκαιρία.
1. Επιτέλους, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ατομική άμυνα, ώστε να γίνουν πιο βατοί οι ομαδικοί αμυντικοί στόχοι και να μπορέσουμε για μια φορά σε αυτό το τουρνουά να πιέσουμε στη μπάλα, να παίξουμε πιο επιθετική άμυνα, να είμαστε πιο αποφασισμένοι στην αντιμετώπιση των σκριν, να κερδίσουμε χωρίς αμφισβήτηση την μάχη των ριμπάουντ. Μόνο έτσι ελέγχεται ο ρυθμός ενός αγώνα, τομέας στον οποίο μέχρι τώρα είμαστε ανέλπιστα κακοί, μόνο έτσι δημιουργείται διαφορά στις κατοχές και σε μια παρτίδα 40 λεπτών που επιβάλλεται να την ολοκληρώσεις με +12, αν δεν ελέγξεις τον ρυθμό και τις κατοχές και ΔΕΝ έχεις διάρκεια σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, πολύ απλά, τελειώνεις αποτυχημένος το τουρνουά. Χρειάζεται επίσης πιο άρτια επικοινωνία στην αντιμετώπιση των σκριν και στο να κρατάμε σωστές αποστάσεις στην άμυνα, τομέας που επίσης υστερούμε ως τώρα και εννοείται ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΤΡΑΝΣΙΣΙΟΝ και όχι τα μη αποδεκτά μπασκετικά πράγματα που είδαμε κυρίως με τη Βραζιλία, αλλά σε κάποιες φάσεις και με τη Νέα Ζηλανδία.
2. Η Τσεχία είναι ο ορισμός της ομάδας που γνωρίζεις ακριβώς τι θα κάνει και πως θα λειτουργήσει, αλλά δεν είναι εύκολο να το σταματήσεις. Ο Σατοράνσκι είναι ο απόλυτος ηγέτης, ο απόλυτος εγκέφαλος, ο άνθρωπος που όχι μόνο κρατάει τη μπαγκέτα, αλλά από την δική του άνεση ή όχι πάνω στο παρκέ, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και η απόδοση των άλλων παικτών που είναι παραγωγικοί στην επίθεση. Ο Σατοράνσκι σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα προσφέρει στην ομάδα του σχεδόν 16 πόντους, 7 ασίστ, 5.5 ριμπάουντ μα πάνω από όλα την έναρξη της δημιουργίας ρηγμάτων σχεδόν σε όλες τις κατοχές. Υπάρχουν πάρα πολλές κατοχές στις οποίες δεν γράφει ασίστ ο Σατοράνσκι, αλλά ο χώρος δημιουργείται και η μπάλα κυκλοφορεί καλά για να καταλήξει σε ελεύθερο σουτ ή κοντινό λει απ, από προσπάθειες που τις ξεκινάει το απόλυτο βαρόμετρο της Τσεχίας.
3. Αν η αποτελεσματικότητα και η επιρροή του Σατοράνσκι δημιουργικά διαταραχθεί, είναι σχεδόν σίγουρο (στο μπάσκετ τίποτα δεν είναι… απόλυτα σίγουρο) ότι παιδιά όπως ο Μπόχατσικ (15.5π), ο Χρούμπαν (11.3π) και ακόμα περισσότερο ο Μπάλβιν και ο Άουντα θα δυσκολευτούν αποκομμένοι από τον Σατοράνσκι να πλησιάσουν το μέσο όρο τους και θα εξωθηθούν να κάνουν πράγματα στα οποία δεν αισθάνονται πολύ άνετα. Ο μοναδικός που μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του αυτόφωτα είναι ο Σιλμπ, που υποφέρει από διάστρεμμα.
4. Στην επίθεση πέρα από το τρανζίσιον που του έχουμε δώσει μεγαλύτερη διάσταση (σε επίπεδο τακτικής) από αυτή που του πρέπει σε τόσες μεγάλες αναμετρήσεις, οφείλουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να βγάλουμε περισσότερες συνεργασίες στο 5 εναντίον 5 και σε μεγαλύτερη διάρκεια. Να δούμε πιο αποτελεσματικά σκριν, πιο αποτελεσματικά ρολ στα πικ εν ρολ, περισσότερη κίνηση μακριά από τη μπάλα και ΔΡΑΣΗ από τα βαριά πεντάρια μας στο ποστ, αλλά και από τον Πρίντεζη, γιατί θα είναι ΚΛΕΙΔΙ να φθαρεί ο Μπάλβιν, κάτι που δεν θα κάνει ζημιά μόνο στην άμυνά τους, αλλά και στην επίθεσή τους, αφού ο Σατοράνσκι θα χάσει το καλύτερο ταίρι του για να “χτυπάει” στα δικά τους πικ εν ρολ. Τα πιο απλά, είναι και τα πιο δύσκολα, σε αυτή την εθνική.
Ενέργεια, σκληράδα, συγκέντρωση, ΔΙΑΡΚΕΙΑ, να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και όλα αυτά να γίνουν συνδυασμένα σωστά για 40 λεπτά, μόνο έτσι. Ιδίως σε αυτό το παιχνίδι, ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ και ο Μάντζαρης. Πρώτον, γιατί μπορεί να διαβάσει καλά στο σετ παιχνίδι επιθετικά και επειδή ΠΡΕΠΕΙ να μπει στην εξίσωση της αμυντικής σκυταλοδρομίας στην οποία πρέπει να επιδοθούμε, απέναντι στον Σατοράνσκι.
5. Ο Νικ Καλάθης δεν έχει βγάλει ακόμα στο παρκέ μια μεγάλη ολοκληρωμένη εμφάνιση, όπως αυτές που μας έχει συνηθίσει στον Παναθηναϊκό, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις στο Ευρωμπάσκετ του 2017. Το +12 απέναντι σε μια ομάδα τόσο δεμένη και έξυπνη μπασκετικά όσο η Τσεχία, περνάει πάση θυσία μέσα από μια μεγάλη εμφάνιση του Νικ. Έχει αποδείξει πως μπορεί να παίξει πολύ αποτελεσματική άμυνα σε γκαρντ με μεγάλο μέγεθος όπως ο Σατοράνσκι και στην τελική ας παίξουν περισσότερο οι Λαρεντζάκης και Μάντζαρης, που επίσης μπορούν να πάνε πάνω στον Τσέχο Nber, για να βρει ο Καλάθης την ενέργεια να “λυσσάξει” στην πίεση πάνω στη μπάλα κάτι που ΔΕΝ έχουμε δει καθόλου στο τουρνουά. Επιπροσθέτως, χρειαζόμαστε τον Καλάθη σε μεγάλη μέρα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ. Προσωπική μου άποψη, αυτό μπορεί να έρθει πιο εύκολα αν στοχεύσουμε σε δύο εναντίον δύο πικ εν ρολ και ο Νικ έχει στο μυαλό του αν η άμυνα προσαρμόζεται στον ψηλό με τον οποίο συνεργάζεται, να πηγαίνει προς τα μέσα και να πιστέψει περισσότερο στο “μέχρι μέσα” ή στα Floater του.
6. Τεράστια συζήτηση στο αν εκμεταλλευόμαστε καλά η όχι τον Γιάννη. Είμαι από αυτούς που θεωρώ πως με τις παρούσες συνθήκες, σε μια ομάδα χωρίς καλή χημεία και με μηδέν αυτοματισμούς επιθετικά στο σετ παιχνίδι, όταν περιμένουν με… ποδοσφαιρικές άμυνες τρεις παίκτες στην ίδια ευθεία, δεν υπάρχουν πολλά εύκολα πράγματα και τρικ να κάνεις για να τον εκμεταλλευτείς. Αν ο ίδιος είχε αποκτήσει περισσότερη εμπιστοσύνη στο σουτ του από μέση και μακρινή απόσταση, κάτι που το έχει πια λόγω της δουλειάς στη προπόνηση, αλλά δεν το βγάζει σταθερά στα παιχνίδια, θα ήταν πιο εύκολο. Είναι απλό ρε παιδιά. Στο ΝΒΑ ΔΕΝ υπάρχουν αμυντικά τρία δευτερόλεπτα, οι αντίπαλοι δεν μπορούν να τον περιμένουν στημένοι κάτω από το καλάθι, οι χώροι είναι περισσότεροι και σχεδόν ΟΛΟΙ οι συμπαίκτες του στους Μπακς είναι χαρισματικοί σουτέρ. Άλλες αποστάσεις λοιπόν, πολύ μεγαλύτεροι χώροι, περισσότερο 1 vs 1 και είναι απόλυτα φυσιολογικό τα όργια που κάνει σχεδόν κάθε βράδυ στο ΝΒΑ να μην μπορεί να τα βγάζει στο παρκέ σε αντίστοιχη εμβάλεια σε ένα τουρνουά με κανονισμούς FIBA και με όλους τους αντιπάλους να δημιουργούν άμυνες μαζινό, συνήθως με 3 παίκτες να περιμένουν για να κλείσουν στον διάδρομο που επιχειρεί να επιτεθεί ο Γιάννης.
Για μένα δύο μόνο πράγματα, απλά, θα μπορούσαμε να κάνουμε και να αυξήσουμε αυτόματα την επιρροή του Γιάννη στο παιχνίδι και την αποτελεσματικότητά μας ως ομάδα. Α) Στο τρανσίσιον όταν το ριμπάουντ το παίρνουν άλλοι παίκτες υπάρχουν τουλάχιστον 5-6 φορές μέσα σε κάθε παιχνίδι (μπορεί να λέω και λίγες) που ο Γιάννης παίρνει κεντρικό διάδρομο, είναι λίγα μέτρα μπροστά από τα γκαρντ μας και ζητάει τη μπάλα. ΔΕΝ του την δίνουμε σχεδόν ποτέ. Πιστεύω γιατί κυρίως Καλάθης και Σλούκας βλέπουν πως μπροστά από τον Greek Freak υπάρχουν ένας ή δύο αμυντικοί που παλεύουν να κρατήσουν το αμυντικό τρανζίσιον και εκεί επικρατεί η συνήθεια. Η εντολή που τους δίνει το μυαλό τους σε αντίστοιχες φάσεις, στους συλλόγους τους. Σου λένε, υπάρχει αμυντικός πίσω, δεν τη δίνω, τη κρατάω για να πάω σε οργανωμένη επίθεση. ΛΑΘΟΣ. Ο Γιάννης δεν είναι σαν τους άλλους συμπαίκτες που είχατε και έχετε στη καριέρα σας παιδιά στο ανοιχτό γήπεδο… Είναι ικανός ή με ένα, ή με δύο αντιπάλους να τρέχουν προς τα πίσω για να καλύψουν, είτε να φτάσει ως το καλάθι μόνος του με σλάλομ, είτε να πάρει φάουλ, είτε να βρει μια πάσα στο τρανζίσιον και κάποιος συμπαίκτης του να βρεθεί εντελώς ελεύθερος, είτε για να τελειώσει τη φάση ως τρέιλερ από κοντά, είτε για σουτ.
Β) Το δεύτερο, που μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι το εξής. Χαρισματικούς σουτέρ δεν έχουμε. Διαθέτουμε, όμως, παιδιά που έχουν εμπειρίες και παραστάσεις από το να χτυπάνε σε close out καταστάσεις και που έχουν συνηθίσει κιόλας να τις δουλεύουν. Το μοναδικό πράγμα που κατά τη δική μου άποψη θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερο δουλεμένο, ταιριάζει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ στα χαρακτηριστικά των συμπαικτών του Γιάννη από το μακρινό σουτ και δεν το βλέπω καθόλου, είναι όταν ο Γιάννης ορμάει και μετά “σπάει” τη μπάλα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όταν οι πλάγιοι υποδέχονται τη πάσα του Γιάννη, έχουν… μισό δευτερόλεπτο αβαντάζ και χώρο, μέχρι οι προσαρμοσμένοι αντίπαλοι να κάνουν το ροτέσιον και να καλύψουν την πάσα.
Σε αυτή τη κατάσταση, που είναι μόνιμη όταν προσπαθούμε να επιτεθούμε απέναντι σε οργανωμένες άμυνες 9 στις 10 φορές, υπάρχει είτε δισταγμός για σουτ, είτε άστοχο σουτ. Θα μπορούσαμε σε πάρα πολλές από αυτές τις επιθέσεις, με μια προσποίηση και τρίπλα προς τα μέσα να αποπερατώσουμε το αρχικό πλεονέκτημα χώρου που δημιουργείται από το Γιάννη και να πηγαίνουμε επιθετικά προς το καλάθι. Εκεί, στο δεύτερο ροτέσιον της άμυνας, αν αυτό γίνει, όλα τα γκαρντ μας, αλλά ακόμα και παιδιά όπως ο Παπαπέτρου, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης έχουν την μια ακόμα πάσα που απαιτείται για να τελειώσει η φάση σωστά με κάποιο κόψιμο.
Το να χτυπάμε σε close out επιθέσεις με εξτρά συνεργασίες και σωστή off ball κίνηση μετά τις kick out πάσες του Γιάννη, είναι κάτι που μας ταιριάζει περισσότερο από το μακρινό σουτ, είναι μια κατάσταση που όλοι οι Έλληνες παίκτες την έχουν δουλέψει για χρόνια στις ομάδες τους και ειλικρινά μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση πως αντί να είναι κύριος τρόπος λειτουργίας και επιθετικής έκφρασης, είναι είδος προς εξαφάνιση στο σετ παιχνίδι της εθνικής, στα επίσημα παιχνίδια της εθνικής.
Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Facebook
Twitter
Instagram
YouTube
RSS