FIBA WORLD CUP | ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΛΛΑΣ – ΗΠΑ

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ

Η αμυντική συμπεριφορά και προσήλωση των διεθνών στα αμυντικά καθήκοντα έπιασαν για πρώτη φορά τόσο υψηλά επίπεδα. Η ένταση με την οποία αμύνθηκαν, η συνέπεια με την οποία ακολούθησαν το πλάνο της προστασίας της ρακέτας και η προθυμία που έδειξαν να βάλουν το κορμί τους σε κάθε προσωπική άμυνα χαρακτήρισαν το παιχνίδι για σαράντα λεπτά. Οι ΗΠΑ πέτυχαν το 32.9% των πόντων τους μέσα από τη ρακέτα, την ώρα που το ποσοστό από τα παιχνίδια της πρώτης φάσης ήταν στο 39.4% για τέτοιες καταστάσεις.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής ομάδας αφορούσε στο “5” το οποίο επιχειρούσαν να χτυπήσουν σε συνεχόμενες κατοχές οι παίκτες του Γκρεγκ Πόποβιτς. Γι αυτό κιόλας, οι πρώτες επιθέσεις τους πήγαν πάνω στον Γιάννη Μπουρούση, τα αργά πόδια του οποίου δημιουργούσαν διαρκώς προϋποθέσεις ελεύθερου σουτ (κατά βάση από μέση απόσταση).

Σε γενικές γραμμές πάντως, η ελληνική άμυνα πήρε πολύ καλό βαθμό τόσο σε επίπεδο διαβάσματος όσο και σε εφαρμογής.

Ο ΠΑΓΚΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Η ένταση με την οποία αμύνθηκαν οι παίκτες του Θανάση Σκουρτόπουλου ήταν φυσικό να φέρει κούραση. Έγινε επί της ουσίας τόσο μεγάλη προσπάθεια, που -ειδικά από την στιγμή που επρόκειτο για το τέταρτο παιχνίδι σε έξι μέρες- δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ταχύτητα στην άλλη πλευρά του παρκέ. Η κούραση συσσωρευόταν, ο πάγκος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο αυτός των ΗΠΑ, κι αυτό σε βάθος χρόνου επηρέασε σημαντικά την αποτελεσματικότητα.

Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΕΦΕΡΕ ΑΡΓΕΣ (ΑΝΤΙ)ΔΡΑΣΕΙΣ

Όσο περνούσε η ώρα, η κούραση και η πίεση για διαρκώς καλύτερη συμπεριφορά στην άμυνα, έφερνε επιβράδυνση της ταχύτητας με την οποία κυκλοφορούσε η μπάλα στην επίθεση. Ο ρυθμός με τον οποίο εκτελούνταν τα plays δεν ήταν σύμμαχος, ειδικά από την στιγμή που το πρώτο ζητούμενο είναι να υποχρεωθεί η αντίπαλη άμυνα να κινηθεί, να βρεθεί σε ανισορροπία προκειμένου να προκύψουν χώροι δράσεις για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τους υπόλοιπους.

Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΣΚΕΠΑΖΕ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ

Πέραν αυτού πάντως, σε αρκετές περιπτώσεις, οι παίκτες του Θανάση Σκουρτόπουλου παρουσιάστηκαν διστακτικοί στην εκτέλεση. Σε αρκετές περιπτώσεις η τελική προσπάθεια εκδηλωνόταν αργά στα 24” της επίθεσης -ενδεχομένως κατόπιν εντολής προκειμένου να είναι χαμηλός ο ρυθμός, αυτό δεν το ξέρουμε. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την Ελλάδα με τον τρόπο που όλοι περίμεναν: έδωσαν όσα περισσότερα σουτ μπορούσαν. Μία άμυνα που πάντως δεν τιμωρήθηκε, με την αμφιβολία σε πολλές περιπτώσεις να είναι χαρακτηριστική.

ΤΟ PACK THE PAINT ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΟΝΑΣ

Δεν είναι κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε, κάτι που προκαλεί εντύπωση. Ακόμη ένας αντίπαλος της Ελλάδας πήγε στη λογική του pack the paint. Πέντε ζευγάρια πόδια στα όρια της ρακέτας σχεδόν σε κάθε περίπτωση που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπαιρνε την μπάλα -κυρίως από την κορυφή. Δεδομένου ότι ο Greek Freak είναι κάτι οικείο για τους παίκτες και το προπονητικό επιτελείο της Team USA, η παρουσία αμυντικών σε απόσταση ικανή για double ή triple team κρίνεται αναμενόμενη.

Όπως αντίστοιχα η απόφαση του Γκρεγκ Πόποβιτς να πάει κόντρα στη λογική που απαγορεύει τη βοήθεια από τη δυνατή πλευρά, ή αν προτιμάτε από τον παίκτη (ή τους παίκτες) που βρίσκονται σε μια πάσα απόσταση από τον επιτιθέμενο.

ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ

Για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό, είδαμε μια ομάδα να καταργεί -επί της ουσίας- τον κανόνα της “μίας πάσας απόστασης”. Κατά κανόνα βάσει της αμυντικής προσαρμογής των ΗΠΑ, δεν υφίστατο δυνατή πλευρά κάθε φορά που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπαιρνε την μπάλα στην κορυφή. Η ικανότητα του Greek Freak στο “ένας με έναν” από την κορυφή σε συνδυασμό με την απουσία περιφερειακής απειλής από την ελληνική πλευρά έχουν διαμορφώσει την αίσθηση ότι κάθε αντίπαλος μπορεί να καταργήσει την έννοια της δυνατής πλευράς. Κι οι πέντε αμυνόμενοι προσαρμόζονται αποκλειστικά στο πού βρίσκεται η μπάλα (όταν είναι στα χέρια του Giannis), παρακάμπτοντας τους προβληματισμούς για τους υπόλοιπους της ελληνικής πεντάδας.

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς εξήγησε με τον πιο ευδιάκριτο τρόπο πως “είναι πιο εύκολο να περιορίσεις τον Γιάννη Αντετοκούνμπο με τους κανονισμούς της FIBA“. Κι αυτή είναι η (πικρή) αλήθεια από την στιγμή που δεν υπάρχουν τα 3” στην άμυνα, κι η Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε έναν αξιόπιστο σουτέρ.

ΣΟΥΤ ΚΑΙ ΠΑΣΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Καλώς ή κακώς, δύο είναι τα στοιχεία που εξακολουθούν να διαμορφώνουν τις πιθανότητες εύρυθμης λειτουργίας μιας επίθεσης: το σουτ και η πάσα. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Η Σερβία, για παράδειγμα, βρίσκεται σε σημείο να θεωρείται φαβορί για να “σπάσει” την κυριαρχία της Team USA με όπλο την ικανότητα πολλών παικτών να πασάρουν την μπάλα (γρήγορα και σε σωστό χρόνο) και -φυσικά- τη συνέπεια που παρουσιάζει στο περιφερειακό σουτ. Αυτά τα δύο στοιχεία, μεγαλώνουν τις αποστάσεις και, αντίστοιχα, υποχρεώνουν την αντίπαλη άμυνα να κινηθεί -κι ως εκ τούτου να προκύψουν στιγμές ανισορροπίας.

Κι η Ελλάδα έως τώρα δεν έχει δείξει καλά δείγματα σε αμφότερες περιπτώσεις.

Το σουτ παραμένει άλυτο πρόβλημα εδώ και χρόνια, αν και στο παρελθόν η ικανότητα στη δημιουργία (είτε από κοντούς είτε από ψηλούς) καμούφλαρε κάπως αυτό το στοιχείο. Από την άλλη, η μπάλα κατά βάση παραμένει κολλημένη σε ένα ζευγάρι χέρια για αρκετά δευτερόλεπτα εντός των 24” της επίθεσης. Δεν είναι κάτι παράλογο αυτό βέβαια δεδομένου ότι οι τρεις κορυφαίοι παίκτες αυτής της ομάδας (Γιάννης Αντετοκούνμπο, Νικ Καλάθης, Κώστας Σλούκας) έχουν μάθει να παίζουν με την μπάλα στα χέρια.

Σε πρόσφατη συνέντευξη στο Sport24.gr ο Ανδρέας Πιστιόλης είχε σταθεί στη σημασία των “σημείων έμφασης” σε μια ομάδα και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που μπορούν να έχουν: “Υπάρχουν παίκτες που ζουν μόνο με την μπάλα στα χέρια, κι άλλοι που μπορούν να λειτουργήσουν εξίσου καλά είτε έχουν είτε δεν έχουν την μπάλα στα χέρια. Αν πάρεις, για παράδειγμα, τρεις παίκτες που ζουν μόνο με την μπάλα στα χέρια, τότε έχεις πρόβλημα“.

Η Ελλάδα μοιάζει να είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο!

SPORT24.GR